Patricia Kopatchinskaja - Le monde selon George Antheil - NRC

George Antheil was het type pianist dat zijn revolver op de vleugel legde om het publiek tot stilte te manen. Oproer lag namelijk op de loer wanneer Antheil zijn woeste stukken presenteerde. Violiste Patricia Kopatchinskaja en pianist Joonas Ahonen plaatsen de Amerikaanse futurist tussen zijn iets jongere tijdgenoten Cage en Feldman én de door Antheil bewonderde Beethoven. Zo’n allegaartje is typerend voor Kopatchinskaja, die een antenne heeft voor originele invalshoeken. Lef heeft ze ook: in het Scherzo van Beethovens Vioolsonate nr. 7 speelt ze ongegeneerd lelijk, wat heel plausibel klinkt, omdat de frase nu eenmaal een zanikend muzikaal karakter heeft. Muziek gaat niet alleen over hyacinten en verheven gedachten, ook Beethoven niet. Zulke branie vereist ook Antheils Sonate nr. 1 voor viool en piano, waarin het duo opgefokte volksdansen afwisselt met momenten dat de plaat bruut lijkt te blijven hangen, en alles even coherent en fabuleus vertolkt. Verstilde stukken van Cage en Feldman wassen tussendoor de oren.