Georg Nigl - Vanitas - Beethoven, Schubert & Rihm - NRC

Dat bariton Georg Nigl (1972) met zijn lenige geluid en hoge tekstsensitiviteit dé uitvoerende is voor werken van componist Wolfgang Rihm (1952), is geen nieuws. Nigl maakte eerder indruk in Rihms opera Jakob Lenz en de liedcyclus Dort wie hier. Nu is er Vermischtes Traum (2017) – op gedichten van Andreas Gryphius. De vijf liederen zijn een meesterwerkje: donker, aangrijpend, existentieel. Grave, ma non troppo (‘Ich bin nicht, der ich war’) is een instant-klassieker over ouder worden en verval. De noten en de verzuchtingen lijken haast spontaan, zo natuurlijk, bedachtzaam en ‘in het moment’ laten Nigl en Pashchenko (fortepiano) ze samen ontstaan. Om vaak te herbeluisteren, met de teksten op schoot. Een tweede wondertje zijn de liederen van Schubert en Beethoven die Rihm flankeren. Kunnen die nog verrassen? Ja, dus. Ook hier zijn het de spontaniteit en de lichtheid die betoveren – van stem én pianoforte. Door de intieme tover van de uitvoering kun je Die Sommernacht haast ruiken. Wat een genot, deze cd.